01 januari 1965
De vergeten vakman achter de Doelen-deurgreep
Elke dag komen er honderden mensen door de ingang van ons gebouw. De meesten zijn met hun gedachten bij het concert of congres waar ze naartoe gaan en lopen vlug door. Wie was echter de vergeten vakman achter de Doelen-deurgreep?
De Rotterdamse ontwerpster Marly Weemen stond even stil voor ze de Doelen binnenging: 'Die deurgrepen aan de deur, dat waren niet zomaar deurgrepen. Ik maakte er zelfs een foto van. Het zijn dit soort sprekende details - gemaakt met zo veel aandacht en vakmanschap - waardoor ik na-oorlogse Rotterdamse gebouwen zo bijzonder vind. Wie de grepen gemaakt had, kon ik niet achterhalen. Hoe heette deze ‘vergeten vakman’?' Ze plaatste de foto met een oproep op haar blog.
Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Caro Rambonnet nam contact op. Zij had haar vader, Henri Louis (‘Hans’) Rambonnet, de ornamentele grepen zelf zien maken in zijn atelier, toen zij nog een klein meisje was. Het moet najaar ’65 geweest zijn. Rambonnet maakte vijftig grepen van wengé (een donkere houtsoort) en verwerkte het logo van de Doelen erin met roestvrijstaal. Hij had hier een eigen techniek voor ontwikkeld, die hij ook gebruikte voor het maken van sieraden van zilver en perspex. Hans Rambonnet kan het verhaal zelf helaas niet meer vertellen. Hij is in 2000 gestorven. De herinnering die Caro Rambonnet aan haar vader heeft is echter nog springlevend: ‘Hij was een indrukwekkende verschijning. Bijna twee meter lang, niet al te dun en een mooie kop. Een enorm aardige, maar ook eigenwijze man met humor. Een echte heer.’
Een makkelijk leven had de kunstenaar niet. Het werk was zwaar en bracht weinig geld in het laatje. Maar de geestelijke vrijheid en de onafhankelijkheid die hij als zelfstandige ‘handvaardige’ ervoer, was hem alles waard.
Wie was Hans Rambonnet?
Hans Rambonnet werd in 1923 geboren. Al van jongs af aan maakte hij dingen met zijn handen. Hij droomde ervan een opleiding tot goudsmid of de kunstacademie volgen, maar toen het oorlog werd, kwam het daar niet meer van. Hij nam ‘gewone’ banen aan, tot hij in de jaren vijftig alsnog zijn hart volgde en zichzelf hout- en metaalbewerkingstechnieken aanleerde, evenals inlegwerk, antiekrestauratie en edelsmederij. Hij maakte voornamelijk unica in opdracht van particulieren en gaf daarnaast cursussen pottenbakken en sieradenmaken.
Ook een verhaal? Stuur het ons!