01 januari 1992
Een ongebruikelijk verzoek
Op een zondagmiddag in 1992 zit Eliora Klijnsmit-Vonk met haar collega’s van het Havenziekenhuis aan de lunch, als er een patiënt binnenwandelt met een ongebruikelijk verzoek.
"Hij lag op de klasse-afdeling, dat had je toen nog,’ vertelt Eliora Klijnsmit-Vonk, die tussen 1990 en 2002 als verpleegkundige in het Havenziekenhuis werkte. ‘Daar lagen de welgestelden. Belezen, bereisde, cultuurminnende types. Zo ook die meneer die met twee kaartjes in zijn hand onze lunchruimte binnenliep. Zijn naam herinner ik me niet meer. Of iemand van ons zin had om met hem naar een middagconcert in de Doelen te gaan. Meneer was net geopereerd, maar de chirurg had hem toestemming gegeven om te gaan. Een vriend zou hem vergezellen, maar was verhinderd. Nu had hij een kaartje over. Alle collega’s keken naar mij: 'Eliora, jíj bent zo gek op klassieke muziek, ga jij maar mee!' Eigenlijk moest ik tot 16.00 uur werken, maar mijn collega’s beloofden mijn werkzaamheden over te nemen."
Voor Eliora het wist, zat ze in de taxi naar de Doelen. "Meneer had zijn pyjama verruild voor een strak, donker pak. Ik wist dat hij daaronder een donkergroene boxershort droeg met teddyberen erop – ik had hem die ochtend nog onder de douche geholpen. Ik was blij dat ik me die ochtend ook redelijk netjes had aangekleed, al had ik toen niet kunnen vermoeden dat ik bij een klassiek concert zou belanden! We gingen naar de opera Boris Godoenov van Modest Moessorgski, een bombastisch werk dat ik zelf nooit uitgekozen zou hebben. Maar wat heb ik genoten!
Het werd prachtig uitgevoerd door het Kirov Operakoor onder leiding van Valery Gergiev, erg indrukwekkend. Nog steeds hou ik in de gaten of dat stuk misschien weer eens ergens gespeeld wordt, maar nee. Ook meneer genoot zichtbaar van het concert, en ik geloof dat het hem extra plezier gaf dat zijn extra kaartje aan mij goed besteed was. Na het concert gingen we meteen terug naar het ziekenhuis, meneer moest nodig zijn bed weer in. Daarna is hij snel hersteld en uit het ziekenhuis ontslagen. Hoe het nu met hem gaat, en of hij nog leeft, weet ik niet. Hij was destijds al tachtig. Misschien leest hij dit verhaal op het Doelengeheugen en denkt hij: hé, die groene teddyberenboxershort komt mij bekend voor…"
Foto: © Hans van der Woerd
Ook een verhaal? Stuur het ons!
