De passie voor Aznavour is bij hem geworteld in de liefde voor de Franse taal. ‘Als je zoals ik in Marokko bent opgegroeid, is het je tweede taal. Hoewel Aznavour de grootste is, kan ik ook enorm genieten van Edith Piaf en vind ik Jacques Brel geweldig. Het bijzondere aan Aznavour is het feit dat hij een allochtoon is, een Armeniër. Hij heeft er hard voor moeten knokken om de ster te worden die de muziekwereld aan zijn voeten kreeg. Iets wat ik zelf ook heb ervaren: om wat te bereiken moet je jezelf dingen ontzeggen. Als anderen uitgaan moet jij gewoon werken.'

De Rotterdammer, die als eerste Marokkaan plaatsnam in de Rotterdamse gemeenteraad en aan de wieg stond van de Moslimkrant, vertelt met een enthousiasme over het optreden van zestien jaar geleden alsof hij net na het optreden van de wereldberoemde chansonnier naar buiten komt lopen. ‘Ik kan mij nog heel veel herinneren van die avond. Natuurlijk, je gaat niet zomaar naar een concert, je gaat naar Charles Aznavour. Alleen de toegangskaarten hadden mij al een vermogen gekost. Op die bewuste avond was de elite aanwezig in de Doelen. Je zag het aan de mensen, de kleding en aan de auto’s die voorreden. Toen het licht in de zaal uitging en er een kleine man in een zwarte coltrui naar voren kwam, barstte een ovationeel applaus los. Vervolgens was er complete stilte, je kon een speld horen vallen.’

‘Bij veel concerten ontstaat er een moment dat het publiek gaat meezingen, maar dat was hier absoluut niet het geval. De maestro was bezig en het publiek moest stil zijn en luisteren, punt. Gek genoeg dwong hij dit op een natuurlijke manier af. Het was een magische avond die mij altijd zal bijblijven. Bijzonder was ook dat ik na afloop – ik was in die tijd een beetje kind aan huis bij de Doelen - Aznavour bij de artiesteningang nog een hand heb kunnen geven. De dame die hem vergezelde verontschuldigde hem met de woorden “Il est très fatigué”.’