“Ik ging met een groep vrienden naar de nachtconcerten in de Doelen. Het eerste concert dat ik bezocht was van Pink Floyd op 19 september 1969. Het podium zag eruit als de hoes van hun LP More: oranje met een blauwe molen erop. Ze speelden soundtracks van de gelijknamige film, waaronder Ibiza Bar en The Nile Song. Het waren de rockelementen die mij aanspraken, de rest van de soundtrack bestond uit allerlei vreemde en onbekende geluiden die het verhaal moesten uitdragen. Niet echt mijn ding.

Ten Years After gaf alles

Ik was meer onder de indruk van Ten Years After. Ik ging erheen nadat ze op Woodstock hadden gespeeld. Die gasten gaven alles. Leo Lyons droeg een grote cowboyhoed en een jas met franjes aan de mouwen die wild heen en weer zwiepten. Ze sloten het concert af met I’m Going Home. De hele zaal ging uit zijn stekker. We stonden voor onze stoel te dansen. Na dit nummer konden de bandleden niet meer. Zonder toegift verlieten ze het podium. Ze hadden alles gegeven.

Glitterrock

Roxy Music heeft uiteindelijk de meeste indruk op me gemaakt. Ze waren hun tijd ver vooruit met hun muziek: echte glitterrock. Een mix van vreemde geluiden en een combinatie van instrumenten. Ik herinner me de saxofonist Andy Mackay, hij had een grote vetkuif en droeg een glitterpak. De twee achtergrondzangeressen stonden in hun glitterjurken uitbundig mee te swingen.

Dé muziektempel

De Doelen was dé muziektempel van die tijd. De akoestiek was perfect, maar de gehele entourage vond ik te degelijk voor popconcerten. Het was iets te deftig voor mij. Toch heb ik geweldige herinneringen aan die tijd. De sfeer was uitstekend; nooit geen knokpartijen en je hoefde bij aanvang niet je zakkammetje weg te gooien. De concerten waren bovendien kleinschalig waardoor je de bandleden goed kon zien. Als deze bands nu zouden optreden in de Doelen zou ik zonder twijfel weer gaan.” 

Foto: Pink Floyd in de Doelen in 1970 © Gerard Scheppink