"Mijn ouders en met name mijn moeder, wilde dat mijn zus en ik cultureel onderlegd het leven in zouden stappen. Hierdoor bezochten we met grote regelmaat concerten in de, voor mij bekende maar ook zeer geliefde Doelen. Mijn vader kwam ook wel eens mee en lichtte dan de voor mij, geweldig mooie architectuur toe. Hij vertelde over de typische jaren zeventig stijl, het creëren van ruimte door middel van verlichting onder muren en trapleuningen waardoor men de illusie krijgt dat onderdelen van het gebouw zweven en licht tezamen met het beton een mooie toevoeging werd aan alle dure materialen als kristal, wenge-hout, travertin, groen en zwart met wit carrara marmer, alles gespiegeld. Het ultieme genot voor mij was dat mijn ouders soms plaatsen bespraken in de ‘gouden’ linker loges, met uitzicht op de handen van welke beroemde pianist er dan ook een concert gaf.

In 1985 had ik op een woensdagmiddag afgesproken met mijn moeder om naar een koffieconcert te gaan. Vanuit mijn pas verkregen woning in Blijdorp kwam ik op de fiets met rugzak naar het concert, het Rotterdams Philharmonisch Orkest speelde! De meegenomen rugzak had een reden.. misschien voelt u hem al, ik kwam met een missie: kop en schotels van mijn zo geliefde Doelen, zodat ik thuis een beetje van de Doelen-concertsfeer kon beleven tijden het luisteren naar een CD van het RPhO. Wat een hoeveelheid kopjes waren er, met oud grijs logo en nieuw zwart logo. Kieskeurig kon ik niet zijn dus pakte ik er 6 met schotjes en niet verpakt in tissue! Bij binnenkomst in de concertzaal had ik mijn rugzak angstvallig vast, zou iemand het gezien hebben? Tijdens het concert zou het zeker niemand opvallen dat er iets in mijn rugzak zat wat er niet in hoorde te zitten. Dus ik zette mijn rugzak neer naast mijn stoel 19, de buitenste stoel van rij acht, ik weet het nog precies!

Wat gebeurde er? Ik zette de rugzak precies op de rand van de trap tussen rij zeven en acht waardoor tijdens het concert mijn rugzak, met inhoud en het geluid van rollend porselein, een trapje lager tot stilstand kwam. Om mij heen werd er gereageerd met boze blikken en een hoop gesssshht. Ik kleurde waarschijnlijk rood en paars van schaamte. Zou iedereen nu weten wat ik in mijn rugzak had?

Nog niet zo heel lang geleden heb ik de kopjes toch maar terug gebracht. Niemand herkende ze meer. De dames van de koffie en thee begrepen niet waar de kopjes vandaan kwamen toen ze plotseling, wederom tijdens een koffieconcert, zomaar op de uitgifte balies stonden. Eentje heb ik er gehouden, een oudje met grijs logo van het begin van de Doelen."